Το Φεβρουάριο του 1822, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος υπό τον αντιναύαρχο Καρά Πεπέ Αλή βγήκε από τον Ελλήσποντο με διαταγή να πλεύσει στην Πελοπόννησο, προκειμένου να ανεφοδιάσει τους Τούρκους, που μάχονταν τους επαναστατημένους Έλληνες.  Στο κατόπι του βρέθηκε στόλος 63 ελληνικών πλοίων από τα Ψαρά, την Ύδρα και τις Σπέτσες (ο λεγόμενος Τρινήσιος στόλος), με αρχηγούς τον Νικολή Αποστόλη, τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Γκίκα Τσούπα.

Λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών που επικρατούν από τις 15 Φεβρουαρίου, ο τουρκικός στόλος αγκυροβολεί στην Πάτρα και ο ελληνικός καταφεύγει στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Ο Μιαούλης όμως θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να γίνει επίθεση. Έτσι το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου 1822 οι τουρκοαιγύπτιοι βλέπουν έκπληκτοι μικρά ελληνικά πλοία να κανονιοβολούν τα 36 πλοία τους που βρίσκονταν στο λιμάνι της Πάτρας και μάλιστα υπό φοβερή τρικυμία. Έπειτα από ναυμαχία πέντε ωρών, μία τουρκική φρεγάτα καταστράφηκε ολοκληρωτικά και πολλά άλλα πλοία υπέστησαν ζημιές.

Η Ναυμαχία της Πάτρας, παρά τις μικρές τουρκικές απώλειες , υπήρξε γεγονός μεγάλης σημασίας για τον κατά θάλασσα αγώνα των Ελλήνων, καθώς έγινε αντιληπτό ότι τα ελληνικά πλοία μπορούσαν να επιτεθούν και αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στόλο σε παράταξη, χωρίς να βασίζονται μόνο στη χρήση πυρπολικών.