Το τελευταίο του μυθιστόρημα «Αγριάνθρωπος» θα παρουσιάσει στο Πολιτιτικό Κέντρο 'Ιωνία' στην  Βούλα (Κ. Καραμανλή 18, δίπλα από το δημαρχείο) ο δήμαρχος Ελληνικού Αργυρούπολης, Γιάννης Κωνσταντάτος.

Η εκδήλωση από τις εκδόσεις Καλέντη θα γίνει την Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 19.00.

Ο 'Αγριάνθρωπος'το τέταρτο βιβλίο του Δημάρχου Ελληνικού - Αργυρούπολης, που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο 'Καλέντη',  ως ένα διαχρονικό κλειδί άνοιξε μέσα στο χρόνο τις πόρτες του πολιτικού σκηνικού της Ελλάδας από τη δεκαετία του '80 έως και σήμερα.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται παράλληλα σε δύο εποχές, την δεκαετία του '80 με την εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου και την «Αλλαγή», αλλά και στο σήμερα, στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων.

Λίγα λόγια απο τον κριτικό Παναγιώτη Βούζη

Ο βασικός χαρακτήρας, ο Αλέκος Δαμιανός, αποτελεί βασικό στέλεχος στο γραφείο του δικηγόρου Αχιλλέα Ναυαρίνου, ο οποίος γίνεται βουλευτής με τη νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981.

Γοητευτικός, ταλαντούχος, ευφραδής και προπάντων ιδεαλιστής ξεκινά να σταδιοδρομεί στον χώρο του, παντρεύεται την κόρη του εργοδότη του, κατέρχεται επίσης στον πολιτικό στίβο κατόπιν προσωπικής πρόσκλησης από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στην πολιτική αναδεικνύει μία φυσιογνωμία ακριβώς αντίθετη από τη συνηθισμένη. Αποκτά με τη σειρά του το βουλευτικό αξίωμα, ο ιδανισμός του όμως τον κάνει βαθμιαία αντιπαθή ακόμη και εντός του κόμματος. Ένας μεθυσμένος οδηγός σκοτώνει τη γυναίκα και τον γιο του. Τότε εγκαταλείπει τον κόσμο του, την επιτυχημένη εργασία, την πολιτική ιδιότητά του, δολοφονεί τον υπαίτιο του θανάτου των αγαπημένων του, κλείνεται στη φυλακή και βγαίνοντας, απομακρύνεται οριστικά από τον κόσμο, μεταβάλλεται σε αγριάνθρωπο.

Το κειμενικό είδωλο του συγγραφέα συνιστά ο εκπαιδευτικός Μάριος Σιολέτης, ο οποίος έρχεται σε επαφή με τον αγριάνθρωπο και αποφασίζει να καταγράψει τη ζωή του, να γράψει δηλαδή το παρόν βιβλίο, ένα πολιτικό μυθιστόρημα το οποίο εκτυλίσσεται σε δύο παράλληλα χρονικά επίπεδα: Το πρώτο αντιστοιχεί κυρίως στη διάρκεια της συνάντησης του Σιολέτη με τον Δαμιανό, η οποία εκτείνεται από το σούρουπο της ημέρας της επαφής τους έως την αυγή. Το δεύτερο αφορά την ιστορία του βασικού ήρωα από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 1981, και εξής.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνονται στοιχεία τα οποία μπορούν να καταχωρισθούν ως κατεξοχήν γνωρίσματα της μετά το διαδίκτυο λογοτεχνίας: ο αποφθεγματοποιημένος λόγος, το απλό, καθημερινό ύφος και γενικά μία κειμενική γλώσσα η οποία δημιουργεί την εντύπωση πως προέκυψε από τη συρραφή αναρτήσεων· η αφηγηματική επιτάχυνση και το συνακόλουθο ευάριθμο των σκηνών, όπου ο ρυθμός αποταχύνεται· ο διάφανος σχεδιασμός και το στήσιμο· τα παραθέματα· η εκλαϊκευμένη φιλοσοφία και η λαϊκή σοφία, η συναίνεση με τις ευρύτερες αντιλήψεις αλλά και η ανάδειξη της συνισταμένης αντίθετων στάσεων σχετικών με ζητήματα όπως η θρησκεία, η ελληνική παιδεία και δικαιοσύνη· ο ερωτισμός μέσα από το μοτίβο της εύκολης σεξουαλικής πράξης, της άμεσης ηδονής· η επικαιρικότητα και η ανάλυση των γεγονότων.

Η μετά το διαδίκτυο λογοτεχνία διακρίνεται από δύο καταστατικά γνωρίσματα, τη συσσώρευση κοινών τόπων και την πραγμάτευση της θεματολογίας σε ένα δισδιάστατο, δηλαδή δίχως βάθος, πεδίο, τα οποία ανάγονται στις γνωστικές, ψυχολογικές, αισθητικές, κοινωνικές και επικοινωνιακές μεταβολές που έχουν επέλθει εξαιτίας των σύγχρονων media. Στο παρόν και προοδευτικά όλο και περισσότερο στο μέλλον στη λογοτεχνία θα λειτουργούν οι κώδικες που κυριαρχούν ειδικότερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κείμενα θα παράγονται βάσει της τυπικής γλώσσας, την οποία ήδη μετέρχονται οι χρήστες τους.

Στα προτερήματα του βιβλίου συγκατατάσσονται η ανάδειξη της ανάγκης για επαναπροσδιορισμό της ελληνικότητας, το αστυνομικό μυστήριο, ο πρωτεύων ρόλος της γυναίκας και του έρωτα, αλλά πρώτιστα το γεγονός ότι η οπτική του συγγραφέα, στο πλαίσιο της προαναφερθείσας μεταδιαδικτυακής συγκυρίας, εξομοιώνεται με αυτή των περισσότερων αναγνωστών.

Χρησιμοποιούνται δηλαδή στον Αγριάνθρωπο οι κοινοί κώδικες οι οποίοι τον καθιστούν εξαιρετικά προσβάσιμο. Ως αποτέλεσμα, παρουσιάζεται στο κοινό μία εξαιρετική ευκαιρία να παρακολουθήσει τόσο μία αφηρημένη εξέταση της τέχνης της πολιτικής όσο και τη συγκεκριμένη κριτική της πολιτικής και των πολιτικών στην Ελλάδα. Όσον αφορά την τελευταία, περιλαμβάνει πολλά και καίρια αντικείμενα όπως: την ανεπάρκεια του Έλληνα ως πολιτικού όντος· το θνησιγενές κράτος· τον φοιτητικό συνδικαλισμό ως στελεχιακή επετηρίδα των κομμάτων· τις προσδοκίες που δημιουργούν οι πελατειακές σχέσεις· τον καιροσκοπισμό· την ιδιοτελή αβελτερία της μάζας· τα μετεμφυλιακά σύνδρομα· την υπαγόρευση των επιλογών των βουλευτών από την κομματική γραμμή· την υποκρισία και την αλαζονεία· την προσχηματική διαφύλαξη της δημοκρατίας· την αναξιοκρατία· τα προβλήματα του δημόσιου τομέα· τη γραφειοκρατία· το διασπαθισμένο και κατασπαταλημένο χρήμα· τα μνημόνια· την αμέριμνη, απολιτική γενιά του κινητού και της οθόνης· την υποκατάσταση του συλλογικού συμφέροντος από το ατομικό και την αναγωγή του προσωπικού μικρόκοσμου σε κοινωνικό και πολιτικό μακρόκοσμο· την επακόλουθη, τέλος, σύμμειξη του φαντασιακού με την πραγματικότητα.

Κατοπτεύεται λοιπόν εδώ μία χώρα εμμόνως προσηλωμένη στο παρελθόν, στην ομοιοστασιακή κατάσταση της ανάκλησης των ίδιων γεγονότων, ή καλύτερα της επιστροφής, είτε μέσω της λογοτεχνίας είτε καταχρηστικά χωρίς αυτήν, στους ίδιους πάντα κατασκευασμένους χρονότοπους, όπως στον ερμηνευμένο από τους αριστερούς εμφύλιο και στον εμφύλιο τον ερμηνευμένο από τη δεξιά.

Η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται σύνολο ανθρώπων οι οποίοι αποκόπτονται όχι μόνο από το μέλλον αλλά και από το παρόν, αναπαράγοντας με τρόπο φαντασιακό ξανά και ξανά συγκεκριμένα σημεία της συντελεσμένης Ιστορίας, επειδή έτσι ηρωοποιείται η αδεξιότητά τους να διαχειριστούν το πεπρωμένο τους.

Η αφήγηση παρουσιάζει τεθλασμένη εκδίπλωση, αφού διαπερνά διαδοχικά δύο αντίθετες περιοχές. Η πρώτη είναι η εξαρχής παρακμιακή ελληνική πραγματικότητα, η θεμελιωμένη στο δίπολο το οποίο συνιστούν οι μυωπικές πολιτικές φατρίες και οι επίσης κοντόφθαλμοι οπαδοί.

Η δεύτερη αντιπροσωπεύει την πολιτική ηθική, η οποία αποβαίνει απραγματοποίητη και εν τέλει ιδεαλιστική επιδίωξη του κύριου χαρακτήρα. Προς το κλείσιμο της ιστορίας όμως και οι δύο περιοχές εγκαταλείπονται, καθώς η πραγματικότητα εξωθεί τον ήρωα στη μετάβαση από τον ιδεαλισμό στην καθαρή αγριότητα, στην απόλυτη απόρριψη των νόμων, των θεσμών και συλλήβδην της ελληνικής κοινωνίας.