Aθρόα η προσέλευση του κόσμου στο θερινό σινεμά στο πάρκο της 129 Π.Υ. και το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Το Σάββατο προβλήθηκε τελικά η ταινία Machuca και όχι το ΄΄Το αλάτι της γης΄΄ (που θα προβληθεί το Σάββατο 30 Ιουλίου), ενώ την Κυριακή οι θεατές παρακολούθησαν την ταινία ΄΄Νευρικός εραστής΄΄. Την Κυριακή 31 Ιουλίου έχει προγραμματιστεί η προβολή του γαλλικού ντοκιμαντέρ ΄΄Να πεθαίνεις στα 30΄΄.

Το θερινό σινεμά στο πάρκο της 129 Π.Υ. προσελκύει κόσμο όλων των ηλικιών. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι όλοι ανεξαιρέτως οι θεατές βοηθούν στο να μαζευτούν οι καρέκλες τις Κυριακές μετά την προβολή της ταινίας, προκειμένου να αποκατασταθεί ο χώρος.

ΣΑΒΒΑΤΟ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ
«ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ», αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Χέρμπερτ Μπίμπερμαν με τους: Ροζάουρα Ρεβουέλτας, Χουάν Τσακόν, Γουίλ Γκίαρ.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Σ' ένα ορυχείο του Νέου Μεξικού, οι αφόρητες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης αναγκάζουν τους εργάτες να κατέβουν σε απεργία, ενώ ιδιοκτήτες και αστυνομία χρησιμοποιούν κάθε μέσο, για να κάμψουν την απόφασή τους.

Κριτική από την ιστοσελίδα lifo.gr

«Ο Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, ένα από τα δέκα φυλακισμένα θύματα της μακαρθικής προγραφής στους κινηματογραφικούς κύκλους του μεταπολεμικού Χόλιγουντ, σκηνοθέτησε το 1953, σε σενάριο του επίσης μέλους της αποκλεισμένης ομάδας Μάικλ Γουίλσον (Όσκαρ για τη Γέφυρα του Ποταμού Κβάι κατόπιν εορτής), μια αδιαπραγμάτευτη πολιτική ταινία για την απεργία των εργατών σε ορυχείο ψευδαργύρου στο Νέο Μεξικό, το οποίο ανέλαβε μια ιδιωτική εταιρεία και τους ανάγκασε να δουλεύουν σε συνθήκες ανεπίτρεπτες, με συνέπεια να ζουν σε ανθυγιεινές καλύβες, εξαθλιωμένοι, πέρα από κάθε έννοια δικαίου. Οι Μεξικανο-αμερικανοί διεκδίκησαν φτύνοντας αίμα τα δικαιώματά τους, με την απειλή απολύσεων και φυλάκισης, στα επικίνδυνα χρόνια της αυθαιρεσίας που ακολούθησαν τον πόλεμο.

Ο Μπίμπερμαν κάνει κοινωνικό ρεαλισμό τον οποίο ντύνει ένα κλασικό χολιγουντιανό σκορ από τον έμπειρο Σολ Καπλάν, που υπογραμμίζει το μελόδραμα γύρω από την ηρωίδα και την οικογένειά της. Οι ερμηνείες είναι γήινες, αλλά όχι ερασιτεχνικές, και φανερώνουν δύναμη και πίστη στο έργο, που είναι ιστορικά σημαντικό αλλά καλλιτεχνικά φλύαρο και προφανές, με υπερβολές στην πλοκή και το απότομο πέρασμα των γυναικών από τον καθημερινό μόχθο στην πολιτική συνείδηση. Ξεχωρίζουν η ιδρωμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία και το ίδιο το υλικό, μια κραυγή αλληλεγγύης απέναντι στην καταπάτηση των κατακτημένων δικαιωμάτων.

Το Αλάτι της Γης αποτέλεσε κόκκινο πανί για τις αίθουσες της Αμερικής - η ταινία προβλήθηκε και εκτιμήθηκε πρώτα στην Ευρώπη και μετά από πολλά χρόνια στη χώρα παραγωγής της».

ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30, γαλλική ταινία του Ρομέν Γκουπίλ

Ευαίσθητο πορτρέτο της γενιάς του Μάη του 1968, των ονείρων, των αγώνων, των επιτευγμάτων και των ψευδαισθήσεών της.

Ο Ρομάν Γκουπίλ, στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου τότε, έζησε τα γεγονότα «από μέσα» όντας οργισμένος ακτιβιστής, σε πεζοδρόμια και οδοφράγματα. Πάντα μαζί του μια οχτάρα κάμερα, καθώς από τα μικρά του κιόλας χρόνια, έβρισκε πολύ πιο απλό να κινηματογραφεί παρά να μιλάει καν. Πολιτικός του μέντορας, αλλά και κολλητός του, τότε, ο Μισέλ Ρεκανατί, ταγμένος επαναστάτης, παρών σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε σύγκρουση, σε δεκάδες συζητήσεις για το μέλλον και την κατεύθυνση της επανάστασης, ταυτόχρονα, ένα παιδί με ένα διαρκές τραύμα μετά την ανακάλυψη πως ήταν υιοθετημένος.

Για τον νεαρό Μισέλ, η διαρκής εξέγερση ήταν ο μοναδικός τρόπος επαφής με τον κόσμο. Κι ο Μάης πέρασε κι ο Ρομάν Γκουπίλ μπλέχτηκε για τα καλά με το σινεμά (βοηθός πια σε σημαντικούς Γάλλους δημιουργούς), ενώ ο Μισέλ αγωνιζόταν να προσαρμοστεί στις καινούριες εποχές. Δεν το κατάφερε ποτέ, το 1978, πριν κλείσει τα τριάντα χρόνια του, έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο Ρομάν Γκουπίλ, συγκεντρώνει το υλικό που τραβούσε τις μέρες της εξέγερσης, από διαδηλώσεις, θυελλώδεις συζητήσεις για το μέλλον της ανθρωπότητας, προσωπικές καθημερινές στιγμές και αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο και μαζί τις μέρες της αθωότητας

 
Δεν πρόκειται για μια πένθιμη ελεγεία, ο Ρεκανατί μοιάζει περισσότερο με τον Αντουάν Ντουανέλ, τον ήρωα του Τρυφώ που σχεδόν αδυνατούσε να κατανοήσει τα κίνητρα οποιουδήποτε άλλου εκτός του εαυτού του. Δεν είναι μια αναπόληση των «παλιών καλών καιρών», αλλά μια επιστολή στο παρελθόν γεμάτη φρεσκάδα και χιούμορ (άλλωστε το μοναδικό στυλ χάρισε στον Γκουπίλ και την «Χρυσή Κάμερα» στο Φεστιβάλ Καννών). Είναι μια μοναδική μαρτυρία «από τα μέσα» για όλους αυτούς που προτίμησαν «να καούν παρά να σκουριάσουν», για αυτούς που πραγματικά πλήρωσαν το τίμημα της ουτοπίας, αυτούς που πίστεψαν σχεδόν παθολογικά στη δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου. Το «Να πεθαίνεις στα τριάντα σου» είναι η τελευταία λέξη για τον Γαλλικό Μάη, γλυκόπικρη, ανάλαφρη, ασπρόμαυρη, ανήσυχη κι αντικομφορμιστική, όπως κι οι πρωταγωνιστές της.