Κάθε προσδοκία ξεπέρασε και αυτό το Σαββατοκύριακο η προσέλευση του κόσμου στον θερινό κινηματογράφο στο πάρκο της 129 Π.Υ.

Το Σάββατο 23 Ιουλίου θα προβληθεί η ταινία «ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ», αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Χέρμπερτ Μπίμπερμαν με τους: Ροζάουρα Ρεβουέλτας, Χουάν Τσακόν, Γουίλ Γκίαρ.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Σ' ένα ορυχείο του Νέου Μεξικού, οι αφόρητες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης αναγκάζουν τους εργάτες να κατέβουν σε απεργία, ενώ ιδιοκτήτες και αστυνομία χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να κάμψουν την απόφασή τους.

Κριτική από την ιστοσελίδα lifo.gr
«Ο Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, ένα από τα δέκα φυλακισμένα θύματα της μακαρθικής προγραφής στους κινηματογραφικούς κύκλους του μεταπολεμικού Χόλιγουντ, σκηνοθέτησε το 1953, σε σενάριο του επίσης μέλους της αποκλεισμένης ομάδας Μάικλ Γουίλσον (Όσκαρ για τη Γέφυρα του Ποταμού Κβάι κατόπιν εορτής), μια αδιαπραγμάτευτη πολιτική ταινία για την απεργία των εργατών σε ορυχείο ψευδαργύρου στο Νέο Μεξικό, το οποίο ανέλαβε μια ιδιωτική εταιρεία και τους ανάγκασε να δουλεύουν σε συνθήκες ανεπίτρεπτες, με συνέπεια να ζουν σε ανθυγιεινές καλύβες, εξαθλιωμένοι, πέρα από κάθε έννοια δικαίου. Οι Μεξικανο-αμερικανοί διεκδίκησαν φτύνοντας αίμα τα δικαιώματά τους, με την απειλή απολύσεων και φυλάκισης, στα επικίνδυνα χρόνια της αυθαιρεσίας που ακολούθησαν τον πόλεμο.

Ο Μπίμπερμαν κάνει κοινωνικό ρεαλισμό τον οποίο ντύνει ένα κλασικό χολιγουντιανό σκορ από τον έμπειρο Σολ Καπλάν, που υπογραμμίζει το μελόδραμα γύρω από την ηρωίδα και την οικογένειά της. Οι ερμηνείες είναι γήινες, αλλά όχι ερασιτεχνικές, και φανερώνουν δύναμη και πίστη στο έργο, που είναι ιστορικά σημαντικό αλλά καλλιτεχνικά φλύαρο και προφανές, με υπερβολές στην πλοκή και το απότομο πέρασμα των γυναικών από τον καθημερινό μόχθο στην πολιτική συνείδηση. Ξεχωρίζουν η ιδρωμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία και το ίδιο το υλικό, μια κραυγή αλληλεγγύης απέναντι στην καταπάτηση των κατακτημένων δικαιωμάτων.

Το Αλάτι της Γης αποτέλεσε κόκκινο πανί για τις αίθουσες της Αμερικής - η ταινία προβλήθηκε και εκτιμήθηκε πρώτα στην Ευρώπη και μετά από πολλά χρόνια στη χώρα παραγωγής της».

Την Κυριακή 24 Ιουλίου θα προβληθεί η ταινία «ΝΕΥΡΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ» του Γούντυ Άλλεν.

Υπόθεση: Ένας νευρωτικός κωμικός που έχει εμμονή με το θάνατο, ο Άλβι Σίνγκερ, ερωτεύεται την Άνι Χωλ κι αρχίζει μαζί της μια επταετή σχέση, η οποία μας παρουσιάζεται μέσα από προβολές στο παρελθόν (flashback), που τόσο αριστοτεχνικά χειρίζεται ο σκηνοθέτης. Οι εντάσεις κι οι τσακωμοί που οφείλονται κατά κύριο λόγο στη φύση των χαρακτήρων τους, οδηγούν στο χωρισμό του ζευγαριού, παρ’ όλες τις επίμονες προσπάθειες του Άλβι να κρατήσει την Άνι. Η Άνι φεύγει από τη Νέα Υόρκη και συζεί με ένα στέλεχος δισκογραφικής εταιρίας. Ο Άλβι συνειδητοποιώντας ότι αγαπά ακόμα την Άνι προσπαθεί απεγνωσμένα να την πείσει να γυρίσει πίσω. Μέσα από τους χαρακτήρες και τις νευρώσεις τους, παρουσιάζεται χιουμοριστικά η καθημερινότητα των κατοίκων της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια.

Κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη, («Το Βήμα», στις 4 Απριλίου 1978)
«Αργά αλλά σταθερά, ο Γούντι Άλεν, ο μικρόσωμος, μύωπας κι άσχημος Νεοϋορκέζος εβραιάκος, τείνει να πάρει την πρώτη θέση στην κινηματογραφική κωμωδία, σε διεθνές επίπεδο. Άλλωστε είναι ο μόνος πλήρως προσαρμοσμένος κωμικός στο ύφος και το ήθος της «μεταγκονταρικής περιόδου» του σινεμά: περιφρονεί επιδεικτικά τα κλισέ και, στην περίπτωσή του, το μεγάλο ταμπού του φιλμικού κωμικού, το γκαγκ (οπτικό κωμικό εύρημα), στρέφοντας όλη την προσοχή του στο λόγο. Όμως, ο λόγος, όπως ακριβώς και στους αδερφούς Μαρξ, των οποίων είναι ο μοναδικός κληρονόμος, δεν είναι μια διαδοχή καλαμπουριών φαρσικής καταγωγής. Πρόκειται για έναν χειμαρρώδη λόγο που με τη σειρά του προσδιορίζει τη συμπεριφορά του χαρακτήρα. Ανάμεσα στο λόγο και τον χαρακτήρα υπάρχει μια αμφίδρομη ζεύξη.

Ένα δεύτερο γνώρισμα του κωμικού του Γούντι Άλεν είναι ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας του: δεν έχει στόχο καταρχήν τους άλλους, αλλά τον ίδιο τον εαυτό του - και στοχεύει τους άλλους μόνο εξ ανακλάσεως. Θα λέγαμε πως πρόκειται για έναν κωμικό που ηθικολογεί κατά κάποιον τρόπο, που δοκιμάζεται πάνω στο υποκείμενο κι ύστερα εκτοξεύεται πάνω στο αντικείμενο.

Σε όλες τις ταινίες του υπάρχουν στοιχεία σαφέστατα βιογραφικά. Εδώ, π.χ., το πλέγμα των κωμικών καταστάσεων στρέφεται γύρω από δύο πόλους της πραγματικής του ζωής: είναι Εβραίος και ο εβραϊσμός του βρίσκεται στον πυρήνα των δυσκολιών που εδώ βγάζουν γέλιο, κι είναι πρώην σύζυγος της Νταϊάν Κίτον, της παρτενέρ του στην ταινία.

Η πολύ απλή ιστορία είναι, ακριβώς, η ερωτοσυζυγική του περιπέτεια με την Κίτον που κατέληξε σε χωρισμό όπως και στην ταινία. Άλλωστε, ο πρωτότυπος τίτλος είναι το ονοματεπώνυμο μιας γυναίκας: Άνι Χολ. Κι αυτό πρέπει να δηλώνει, υποθέτουμε, την πρόθεσή του να δώσει ιδιαίτερη σημασία σ’ ένα πρόσωπο σημαντικό μόνο γι’ αυτόν: τη σύζυγο και την ερωμένη.

Όμως, το πολύ σημαντικό στον Άλεν – και στην ταινία που μας απασχολεί εδώ – είναι το γεγονός πως στην πραγματική ιστορία έρχονται να μπολιαστούν μια ατελείωτη σειρά περιστατικών και καταστάσεων που χαρακτηρίζουν τον καθ’ ημέραν βίο των Αμερικανών: μπίζνες, άγχος, ψυχαναλυτής, σπασμωδικότητα, αποδιάρθρωση, ασφυξία, μικρόνοια, πουριτανισμός, κυνισμός. Σε τελική ανάλυση, το «ενδοστρεφές» κωμικό του Άλεν δεν είναι παρά ένας άλλος δρόμος για μια επιστροφή στην εξωστρέφεια, που είναι το κύριο γνώρισμα του χιούμορ».