Βρισκόμαστε στο έβδομο έτος του εθνικού ξεσηκωμού και οι Τούρκοι πολιορκούσαν την Ακρόπολη, από τον Ιούλιο του 1826. Ο Καραϊσκάκης, έχοντας ήδη απελευθερώσει το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης και καταλαβαίνοντας ότι τυχόν πτώση του «Κάστρου της Αθήνας» θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία της Επανάστασης, θεώρησε αναγκαίο να καταλάβει την περιοχή του Κερατσινίου για να διασφαλίσει αφ’ενός τα νώτα του από τη θάλασσα και αφ’ ετέρου ν’ ανοίξει δρόμο προς την Ακρόπολη για να ανακουφίσει τους πολιορκημένους. Ο Κιουταχής, που πολιορκούσε την Ακρόπολη, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι, έσπευσε στις 3 Μαρτίου του 1827 με 800 άνδρες και ενεπλάκη σε αψιμαχίες με τους άνδρες του Καραϊσκάκη, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Στις 4 Μαρτίου επανέλαβε την επίθεση με πολύ ισχυρότερη δύναμη (περίπου 6.000 άνδρες και ιππείς) και πραγματοποίησε έφοδο. Η ηρωική αντίσταση των αμυνόμενων είχε σαν αποτέλεσμα οι Τούρκοι να καθηλωθούν και οι έλληνες πέρασαν στην αντεπίθεση.

Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές. Οι νεκροί ανήλθαν σε 800 και οι τραυματίες σε 500 άνδρες. Οι Έλληνες έχασαν 3 άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν περί τους 25.

Η επιτυχία αυτή προκάλεσε ένα κύμα αυτοπεποίθησης στην ελληνική πλευρά και αμέσως άρχισαν τις προετοιμασίες για γενικότερη επίθεση που θα απωθούσε τις εχθρικές δυνάμεις από τον Πειραιά.